Πήγαινε στα όρια της Επιθυμίας σου. Ρ.Μ.Ρίλκε

"Let everything happen to you: beauty and terror.
Just keep going. No feeling is final."

Πήγαινε στα όρια της Επιθυμίας σου.

"Ο Θεός μιλάει στον καθένα μας καθώς μας πλάθει
Έπειτα βαδίζει πλάι μας σιωπηλά έξω από το σκότος.
Αυτοί είναι οι λόγοι του που αμυδρά ακούμε:
Εσύ, που στάλθηκες πέρα από τις μνήμες σου,
Πορεύσου στα όρια της επιθυμίας σου,
Ενσάρκωσέ με.
Αναζωπυρώσου σαν φλόγα
Και φτιάξε σκιές μεγάλες όπου μπορώ να κινηθώ.
Άσε τα πάντα να σου συμβούν: ομορφιά και τρόμος.
Απλά συνέχισε εμπρός. Κανένα συναίσθημα δεν είναι τελικό.
Μην αφήσεις τον εαυτό σου να με χάσει.
Κοντά είναι η χώρα που αποκαλούν ζωή.
Θα τη γνωρίσεις από τη σοβαρότητά της.
Δώσε μου το χέρι σου."

 Ρ.Μ. Ρίλκε.

Go to the Limits of Your Longing

"God speaks to each of us as he makes us,
then walks with us silently out of the night.
These are the words we dimly hear:
You, sent out beyond your recall,
go to the limits of your longing.
Embody me.
Flare up like a flame
and make big shadows I can move in.
Let everything happen to you: beauty and terror.
Just keep going. No feeling is final.
Don’t let yourself lose me.
Nearby is the country they call life.
You will know it by its seriousness.
Give me your hand."

Rainer Maria Rilke.Book of Hours: Love Poems to God.

Απόδοση στα Ελληνικά: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Ο μοναχικός, ποίημα. Ρ.Μ.Ρίλκε

Ο μοναχικός


Σαν κάποιον που έχει ταξιδέψει σε μακρινούς ωκεανούς,
είμαι από αυτούς που νιώθουν παντοτινά στο σπίτι τους.
Οι συνωστισμένες μέρες είναι απλωμένες στα τραπέζια τους,
αλλά για μένα το απόμακρο κρύβει περισσότερη ζωή.

Πίσω από το πρόσωπό μου εκτείνεται ένας κόσμος,
που δεν κατοικείται πλέον, ίσως, περισσότερο από ότι το φεγγάρι.
Αλλά οι άλλοι δεν αφήνουν κανένα συναίσθημα μόνοι
και όλα τα λόγια τους κατοικούνται.

Τα πράγματα που έφερα πίσω μαζί μου,
φαίνονται παράξενα και παράταιρα εδώ .
Στην πατρώα γη τους κινούνταν σαν ζώα,
αλλά εδώ κρατούν την αναπνοή τους από ντροπή.

Ρ.Μ. Ρίλκε, Το Βιβλίο των Εικόνων.

Μετάφραση: Χρίστος Κουτσοτάσιος

The Loner

Like one who has traveled distant oceans
am I among those who are forever at home.
The crowded days are spread across their tables,
but to me the far-off holds more life.

Behind my face stretches a world
no more lived in, perhaps, than the moon.
But the others leave no feeling alone
and all their words are inhabited.

The things I brought back with me
seem strange here and out of place.
In their own land they moved like animals,
but here they hold their breath in shame.

— Rilke, Book of Images

Οι μέρες είναι απλά μέρες...

Κυλάει γρήγορα ο χρόνος και όταν γυρίσεις να δεις πίσω, νομίζοντας πως δεν πέρασε παρά μια μονάχα στιγμή, βλέπεις πως είναι πολλές στιγμές παραπάνω, στοιβαγμένες σε μεγάλα κομμάτια, σε τεράστιες αποθήκες του μυαλού σου. Μα το θέμα είναι πως τον αξιοποιεί κανείς.

Η ανάλωση μέσα στην καθημερινότητα, η τριβή με τους άλλους γύρω, παράγει συναισθήματα, όπως και η απώλεια τριβής με τους άλλους γύρω παράγει αντιστοίχως άλλα. Όμως οι μέρες δεν είναι καλές ή κακές, δεν έχουν κρίση, είναι απλά αυτό. Μέρες. Άθροισμα στιγμών. Ο τρόπος που κινούμαστε μέσα σε αυτές είναι που χτίζει το χαρακτήρα μας, που διαμορφώνει τις προσλαμβάνουσες συναισθηματικές καταστάσεις. Μέσα σε αυτές καλούμαστε να ζήσουμε.

Επιπλέουμε στην καθημερινότητα μας!

Rainy days dominate the present yet the hope of the sun is what helps us cope with the gray.

Περνάνε οι μέρες γρήγορα, μέσα από λάθη και ανακρίβειες, όπου χάνεται το σφιχτό κράτημα του παρόντος και επιπλέουμε στη συνήθεια και τη ροή της καθημερινότητας. Στερείται νοήματος η κίνηση μέσα σε πρέπει επιβαλλόμενα, όπου η ταυτότητα της δημιουργίας θολώνει και μοιάζει να στριμώχνεται σε λίγα λεπτά καθαρής σκέψης. Πως πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς αυτό το κτήνος που τρώει ψυχές και ηρεμία μαζί και γιγαντώνεται μέσα από τη γκριζωπή μας απάθεια; Ποιά είναι η μέθοδος που θα μας επιτρέψει να έχουμε καθαρό νου και να είμαστε ευτυχισμένοι σε ένα παρόν που βάλλεται τακτικά από ξέφρενα χτυπήματα εικόνων και πρέπει, τόσο ώστε κατακερματίζεται ο ελεύθερος χρόνος και ο χρόνος που οφείλουμε να αφιερώσουμε στο είναι μας; αν δεν γίνει το παρόν μια διαρκή άσκηση, μια μάχη για αυτό το σκοπό, της καθαρής σκέψης, της δημιουργικής ψυχής, θα έχουμε απλά μπαλώματα που μας επιτρέπει ο χρόνος να ράβουμε στο κιλίμι του εικοσιτετραώρου μας.

Actions reflect ourselves

if we consider that our actions reflect ourselves, we should care more for our appearance, dont you think? Αν θεωρούμε ότι οι πράξεις μας αντανακλούν τους εαυτούς μας, θα έπρεπε να μας νοιάζει λίγο περισσότερο η εμφάνισή μας αυτή, δεν πιστεύετε;

Είμαστε μια ζωή περιπλανώμενοι ταξιδιώτες μερικοί, μες τις απολάυσεις τις καθημερινές, στα μικρά πράγματα που κρύβεται η μαγεία...

He learned to love the leash

He learned to love the leash that drafted him he was taught to stay put by masters that conviced him that was the way to act. And as another Cassandra cries and weeps yet at the same moment suffers silently knowing in his soul that this is the way it was meant to be never asking never questioning never rebeling becaused he learned to love the leash that holds him.

You only take out the shit you put in

There are times that dissapointment enters your life violently and every part of the structure of your daily actions collapses to pieces or shatters to tiny bits, that is the time where you ought to take a breath and clear your life of all the shit you put into it. Because you only have to take out of your life the shit you put into it.

No excuses, just clearing things out.

Daring innocence, accepting mellowness
chosing not to become a living tree with roots inside the temple of Agrr-pa
but a rock in the ocean bed of Aralus.
A tree shall find comfort in the wind and feed upon the watered ground
and a rock will be less with waves that lick its surface.
Upon each fate a question rises.

ακροβάτης...

Μια ζωή ακροβάτης, να ισορροπώ καταστάσεις,
εντός θιάσου και εκτός,
στη ζωή μου τις εντάσεις, να μην κάνω πια ενστάσεις,
την ψυχή μου να βιάζω διαρκώς.

Σημαδεμένος από τις χαρές, αν είχα άλλες δυό καρδιές,
να τις καρφώνατε όλες σε έναν Καύκασο.
κι ευτυχισμένοι όντας να κοιμάστε τις αυγές
γιατί δε φοβάμαι τίποτα άλλο παρά να μη σας χάσω...

Χρίστος Κουτσοτάσιος

Η επανάσταση του καναπέ και τα παράγωγά της...

«ελευθερία δε σημαίνει να μην εξαρτάσαι από κανένα, αλλά να μην εξαρτάσαι ούτε από τον εαυτό σου»

Σε Οργουελικούς ρυθμούς κινούμενη η τηλεόραση και ο κινηματογράφος διαμορφώνουν συνειδήσεις και πλάθουν μύθους και είδωλα τα οποία θρέφουν δεκαετίες τώρα τα μυαλά και τις συνειδήσεις του κόσμου. Ο καλός γελαδάρης (cowboy) με τα όπλα του φυλάει πάντα την ηθική και διατηρεί την ειρήνη ακόμα και αν στο δρόμο σκοτώσει και μερικούς είναι το πρότυπο του vigilante, που έλκει. Πώς να το κάνουμε, είναι θελκτική η αίσθηση της ανεξαρτησίας και του imperium.
Γιατί πιάστηκαν τα οπίσθιά σας μικροί μου όνοι να κάθεστε και να κοιτάτε άπραγοι χρόνια τώρα την οθόνη και σας φαίνεται πως αν φωνάξετε ή σκοτώσετε ή διαμαρτυρηθείτε καίγοντας και σπάζοντας είναι τελικά, μια κάποια επανάσταση.
Αν βάλουμε στο μείγμα και δυό δόσεις αναρχικών και αριστερών ακουσμάτων (γιατί περί ακουσμάτων ή ελαχίστων αναγνωσμάτων πρόκειται) θα έχουμε σαν παράγωγο ένα εκρηκτικό μείγμα που συμπληρώνεται με εγωισμό και αλαζονεία και προκαλεί σχεδόν θεϊκή μέθη με ένα όπλο στο χέρι. Και έτσι από τον καναπέ καταλήγει κανείς στον ακρωτηριασμό μελών μιας κοινωνίας γιατί θεωρεί ότι κάνει επανάσταση. Αρχ..ια μέντολες κυρίες και κύριοι.
Αν το να αποφασίζει ένα τσούρμο ανθρωπάριων ποιόν θα φονεύσει και ποιόν όχι, αν μια χούφτα πολιτικοί ονομάζονται αντιπρόσωποι ενός έθνους και μιας πατρίδας και την οδηγούν μεθοδικότατα στον εξευτελισμό, τότε γιατί δεν ισχύει φίλοι μου και το δίκαιο της ζούγκλας, το δίκαιο της επιβολής του ισχυρότερου; «Μπορούμε και τα κάνουμε» λέτε σαν να είναι αυτό η δήλωσή σας για τη δικαίωση και δικαιολόγηση. Ε, λοιπόν και η άλλη μεριά, όποια και αν είναι αυτή μπορεί και τα κάνει. Για αυτό είναι ένα επιχείρημα που δεν οδηγεί πουθενά παρά σε χαοτική, συγκεχυμένη αντίληψη των πραγμάτων δίχως αποτέλεσμα.
Γιατί φωνάζετε όταν αρχίζει η κατακραυγή; Γιατί εγείρεστε όταν δεν σας αρέσει ένα σύστημα που οι ίδιοι συντηρείτε και λαδώνετε τακτικά; Ντροπή στα απανταχού καθίκια που θεωρώντας εαυτούς κάτι το υπεράνω, είτε λόγω θέσης είτε λόγω δυνάμεως πυρός σκέφτονται ότι αποφασίζουν τη μοίρα των υπολοίπων. Η διανοητική και ψυχική σας πάθηση σπρώχνει διαρκώς τα όρια της βλακείας σε νέα πρωτόγνωρα και ανεξερεύνητα μέρη. Φευ, έσσεται ήμαρ που θα αναρωτηθείτε τι κατορθώσατε, πέρα από την ανημποριά σας το κενό στο κεφάλι σας να γεμίσετε, με πράξεις που κρίθηκαν ήδη λανθασμένες και πνευματικά ανάπηρες.

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

μικρά πράγματα μικρά θέλω...

θέλω κ γω κάποια μικρά πράγματα στη ζωή μου που έχει συρρικνωθεί και κατέληξε να είναι πέρασμα από τη μια δουλειά στην άλλη με στοιχειώδεις σχέσεις, με βασικές συναισθηματικές απολαβές, χωρίς πάθος και χωρίς έρωτα για τέχνη. ένας περίεργος μηδενισμός, μια παράξενη καταθλιψη, όπου τίποτα δεν κινείται όπως πρέπει και χρειάζεται πειθαρχία για να κάνει κανείς ακόμα και το έλαχιστο παραπάνω...

States of glass... Έθνη από γυαλί

The hammer to the lobe

When did the hammer hit the lobe and render me unconsious i do not remember
an eastern sunday somewhere at a village in the sea.
Now the slamming is nothing more than a usual habit,
abandoned in the city of the mind.
A void that shivers image and emotion
let alone standing at the beating of the drum.

ποτε ξανά...

ποτε πια δε θα ξαναδώ με τα ίδια μάτια το Θεό της,
που μου επιβάλει να αγαπώ όπως εκείνος ορίζει.
Θέλω τα άγρια να ζήσω της ζωής τα χρόνια
το εφήμερο πλάσμα που είμαι ποθεί να ανασάνει
πέρα και πάνω από τη λογική της την αιώνια

Δέσμιος είμαι ακόμα, αλλά για πόσο;
Μέσα μου βλέπω καθαρά, πως ελεύθερος θέλω να είμαι,
non serviam αγαπημένοι κ λατρεμένοι μου καθ' όλα φίλοι
δεν υπηρετώ τουλάχιστον εντός μου, κανέναν σας πια...

Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Κείμενο:Χρίστος Κουτσοτάσιος

συναισθηματικός σκλάβος

συναισθηματικός σκλάβος,
γίνεσαι όταν σε κλείνει η αγάπη και η λατρεία που αλλάζει πρόσωπα
και ξαφνικά γίνεται μια πιεστική μορφή εξουσίας, δούκες της οποίας είναι οι ενοχές
αυτές οι υπηρέτριες του δεσμού που νιώθει κανείς προς το αντικείμενο της αγάπης.

Και ο σκλάβος έχει δεθεί, με τα δεσμά των ενοχών, της έλλειψης θάρρους και της άρνησής του να πάρει πρωτοβουλίες, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.

Τότε η εξουσία, τρέφεται από τη δυστυχία και την ανημποριά του σκλάβου, της αδυναμίας του- γιατί, που θα στραφεί για συμβουλή και αγάπη, παρά στην εξουσία που του την δίνει;

Ημαρτον.

History repeats not herself

History repeats not herself,
but from time to time does look upon the mirror at her own self,
an image changed by eons and facts.

There, at that one magic moment, we have a flashback of things been done in the past..
by looking at its own self...

ενα φευγιό από την ανάποδη... a stampede from the opposite

κι αν δε σας ξαναδώ, καλημέρα, καλό απόγευμα και καληνύχτα..

γιατί το βλέπω θα σαλπάρετε κ θα ταξιδέψετε όλοι σε ενα μεγάλο κ θαυμάσιο ταξίδι.
είναι βλέπετε, ενα φευγιό από την ανάποδη.- αντί για μένα,
θα φύγετε όλοι εσεις!!!

κι επιτέλους θα μαφησετε να χαρώ έστω για ένα γλυκό δευτερόλεπτο,
την ηδονή της ελευθερίας μου!

NON SERVIAM....

- - - - - - - - - - - -

and if i won't see you again, goodmorning, good evening and goodnight...
Because i forsee, all of you will sail and travel on a long and magnificent journey.
It is as you see, a stampede from the opposite- instead of me,
you will all leave!!!

and finally you will let me enjoy, even for a sweet second of time,
the joy of my freedom...
Non serviam....

Written by: Christos Koutsotasios

το λουρί μου είναι τοσο μακρύ όσο τ'αφήνουν να'ναι

Το λουρί μου είναι τοσο μακρύ όσο τ'αφήναν να'ναι
ένιωθα ελεύθερος μέχρι εκεί που μου επιτρέπαν να τρέχω κι όταν τέντωνε το λουρί και με επνιγε η θηλιά, γυρνούσα πίσω δαγκωμένος στα σωθικά...

πιο μικρός δε χρειαζόταν να πουνε τιποτα, κρυβόμουν μόνος μου κ έκλαιγα μόνος...
τώρα που μεγαλωσα λιγο, είναι που με χτυπάνε με το μακρύ ραβδί πάνω στη ράχη,
τουλάχιστον κλαίω μόνος ακόμα, όταν σκέφτομαι ότι το λουρί μου,
είναι τοσο μακρύ όσο τ'αφήνουν να'ναι

non serviam

i shall not serve

those who claim authority over my soul
those who claim jurisdiction over my spirit

those who lie the truth
those who murder innocence
those who lead without ethics

those who try to discipline without being disciplined themselves

Non Serviam!

if you control the head you control the body

if you control the head you control the body... λένε στο Escrima, μα τί γίνεται με την καρδιά; όταν αυτή ψάχνει να βρει τρόπους να ελεγξει το μυαλό; τί γίνεται όταν το πάθος κερδίζει έδαφος έναντι μιας λογικής στημένης και ξεπερασμένης;

Τίποτα δε γίνεται. Γιατί τιποτα δε γίνεται μόνο με τη σκέψη. Αν δε ληφθούν οι αποφάσεις καθολικά, δε θα γίνει ποτέ τίποτα φίλε μου....

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Εικόνα: Μιχαήλ Άγγελος, "Σπουδή κεφαλιού"

The pain, oh the pain i endure and the struggle within,
to keep my heart from tearing my chest,
its the fear, the agony, the things i have won
and cry from the Tartarus' abyss,
the emotions that twirl in a mad wicked dance and form the fangs that bite,
the jaws of a beast unleashed,
which entlangles with images and feelings caged for long aeons,
now speechless i sweat hearing the primal instictive scream that calls for liberation...

Writer; Christos Koutsotasios
Artist: Christos Koutsotasios

αναποφάσιστοι

είναι φανταστικό το διπλό τους παιχνίδι, τους αρέσει να κοροιδεύουν μα τους αρέσει κ να τους κοροιδεύουν. Αναποφάσιστοι...

σφύριγμα καπνού

Σαν του καπνού στριφογυρίζω τα κεντήματα του αέρα,
σε ένα αχνό μικρό μου φως ακροβατόντας τις αχτίδες,
μοιάζω να κρύβω στις σκιές όλες τις σκέψεις μου
και τα ονειρά μου να πετάω παραπέρα

Σφυρίζω ανέμελα περνώντας μες στον κόσμο σας,
αδιαφορώντας για συμβόλαια και είδωλα
σε ένα μου βλέμμα διαγράφω τους δογματισμούς και τα πρέπει σας,
στο λόγο μου κλείνω κι ανοίγω ουρανούς.

Ένα παιδί που παίζει με τα χρώματα γελώντας
αγνοώντας τη λογική και την ανάλυση των,
την ουσία και τη φύση μόνο νιώθοντας συνηθειών
και κρίσεων σοφών περιγελώντας.


Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

patrons of everything...

They vaunt they are the patrons of our art, our expression
that is, my art, my expression

They acts as if they hold the keys to heaven and truth,
that is my heaven, my truth

They lead us to a greater demand, a greater depression,
not my demand, not my depression

I am on my way to freedom Father, i got the rusted key to unlock my hearts desires...



Writer: Christos Koutsotasios
Artist: Christos Koutsotasios

ένα αστέρι που χορεύει..

Θυμίζουν οι μέρες ομιχλώδη βουνά μιας κάποιας μακρινής ασιατικής επαρχίας, αυτά που ακίνητα βλέπουν το χρόνο να περνά χωρίςνα αλλάζει η όψη τους, χωρίς φθορά θαρρείς χωρίς έννοιες. Και γω μέσα στο πανικόβλητο χάος όπου πλέω, παλεύω να βάλω τάξη σε σκέψεις και συναισθήματα, να θέσω προτεραιότητες και να ιεραρχήσω τις ανάγκες.
Δε γίνεται,

αν κανείς δεν έχει το χάος μέσα του, δε μπορεί να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει έγραφε ο Νίτσε στο Ζαρατούστρα του.


και πόσο δίκιο είχε...


Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Σπείρες

Η τρέλα της ζωή μου, πως με κάνει να κινούμαι σε σπείρες μέσα από μια θεική αίσθηση του χιούμορ, εκτοξευόμενος από Συμπαντικές δυνάμεις σε καταστάσεις υπερρεαλιστικές και βγαίνω από εκεί με ιστορίες που κάνουν τους φίλους να γυμνάζουν κοιλιακούς από τα γέλια!

Σπείρες όπου στις καμπύλες τους αναδιπλώνονται έρωτες και πάθη, αδυναμίες και λάθη, όλα αυτά που μας κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα. Και στροβιλιζόμαστε διαρκώς σε βάθη και ύψη χωρίς σημείο αναφοράς.

Αλλά η ζωή είναι μια βόλτα, έτσι δεν είναι;;


Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος

μετράμε εαυτούς με βάση αυτά που δύσαν...

Τείνουμε να μετράμε τον εαυτό μας από αυτά που δύσαν στη ζωή μας,
φλεγόμενες αναμνήσεις και φλεγόμενες εικόνες, τόσο πολύ κόκκινο στο παρελθόν μας,
ρίχνει σκιές στο παρόν της ύπαρξής μας, μας καθιστά καιγόμενους,
όμως μας καθιστά ελεύθερους;

We tend to measure ourselves by the things that were set in our lives.
burning memmories and burning images, a whole lot of red in our past,
sheding shadows in the present of our being, setting us ablaze
but are they setting us free?


Writer: Christos Koutsotasios
Photograph: Christos Koutsotasios

ακρίτας

Ακρίτας μια ζωή, γεννημένος στην εξορία, έμαθα να έχω για πατρίδα την ξεχασμένη γη και μια Ιδέα.
Μακρυά απ'όλους και απο παντού να είμαι ξένος, να κρατάω τις επάλξεις σπρωγμένος μπρος από μια γενετήσια ορμή, να υπερασπίζομαι την παραμεθώριο όπου ζω, μια ζωή ακρίτας, μια ζωή στο ενδιάμεσο των κόσμων. Το σύνορο το ίδιο είμαι εγώ.


κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Σπρώξτους πέρα από τα όριά τους!

Σπρώξτους πέρα από τα όριά τους, εκεί που δε μπορεί να βρει συνοχή ο λόγος τους, εκεί που πασχίζουν να ανασυγκροτηθούν γιατί κλονίστηκε το σύμπαν τους. Το σύμπαν αυτό που χρόνια τώρα προσπαθούν να στερεώσουν, με έτοιμες απαντήσεις και προσχεδιασμένες συζητήσεις χιλιοειπωμένες.

Και εσύ, προχωράς ανέμελα σαν το παιδί κάνοντας φαινομενικά άσχετες ερωτήσεις, κινόντας τους την περιέργεια να δουν που πηγαίνει η σκέψη σου και τελικά, καταλήγουν να ξεγυμνώνουν την αλήθεια του εαυτού τους...

Έχουν μεριμνήσει να βάλουν κιγκλιδώματα στα όριά τους, θυμώνουν όταν τους χτυπάς το φράχτη, ή άλλοτε μαζεύονται και γίνονται απότομοι. Μα εσύ θα βρείς τρόπο, να τους φτάσεις στα όριά τους και να τους σπρώξεις πέρα από αυτά, σπάζοντας τις νόρμες της συμπεριφοράς τους. Σπρώχνοντάς τους, ίσως όχι στην ελευθερία μα σίγουρα μπροστά στο γυμνό της ψυχής τους.

Βέβαια, μετά δε θα σου μιλάνε, μα ποιός νοιάζεται τελικά;



Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Σαμιαμίδι

Το μικρό σαμιαμίδι έκανε βόλτες κάτω από την πινακίδα του γραφείου βραδιάτικα, υπογραμμίζοντας το όνομά μου με την πορεία του. Είναι λένε οι σαύρες οι οδηγοί των ονείρων:

Οι στίχοι είναι από το τραγούδι Lizard, των King Crimson

"Go Polonius or kneel
The reapers name their harvest dawn
All your tarnished devil's spoons
Will rust beneath our corn.
Now bears Prince Rupert's garden roam
Across his rain tree shaded lawn
Lizard bones become the clay-
And there a Swan is born"


Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Flawless victory

How did he manage to emerge unscathed we do not know..
It was an extremely dangerous thing what he did, to balance himself between love and complacence. But at the end, he stood still, watching the erevos in these two pits and he finally.. jumped...

For all the blur i cannot say, where he fell into... love or complacence


Writer: Christos Koutsotasios
Photograph: Christos Koutsotasios

Damnation for other people's sins

They damn the whole world for sins themselves commited.
A thought alone might become the gate from which evil can insert in the soul
said the crazy arab in Damascus, and really, how many of those thoughts we daily think all of us? But you cannot cast everyone to the eternal abyss of a morale which is far from real. We accept the wrong so to move onto the right.


Writer: Christos Koutsotasios
Photo taken by: Christos Koutsotasios

Woe to the man who's kneeling

Honestly, im astonished by the things they ask, their irrational desires and wishes

I feel drowing in a sea of intolerance and constant oppresion. Not social, not racial, neither ideologically most of the times. Oppresion towards my character, my whole being, my own existence.

I am the sum of my thoughts, my feelings and most of all my principles. Principles i dare not think of breaking nor bending for anyone. Yet a war has been declared towards me...

Woe to the man who's kneeling.


Writer: Christos Koutsotasios
Photo taken by: Christos Koutsotasios

Βρηκα τον εαυτο μου κ εχασα τον κόσμο

Βρηκα τον εαυτό μου κ έχασα τον κόσμο, μετέωρος πάλι στην ηλιθιότητα κ την άλογη συμπεριφορά, τα επιβεβλημένα πρότυπά τους κ έναν πήχυ που ανεβαίνει διαρκώς ψηλότερα.

μέσα σε καταστάσεις περιπλεκόμενες, δαιδαλώδεις, που έρχονται σε αντίθεση με την απλή μα όχι απλοική μου φύση βρίσκομαι σφιγμένος σαν κλοιό κάποιου Πύθωνα.

Βρηκα τον εαυτό μου και έχασα τον κόσμο, μαχόμενος σαν στρατός του ενός, ένα διογκούμενο τέρας μιας ζωής που διάλεξα να ζήσω ελεύθερος από τα δεσμά των κοινωνικών συμβολαίων.



Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία από: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Many miles to go, to see the sun rise above the mother earth
visiting places with an open heart, warmly embracing newly acquired experiences
many miles to go, to see the sun set under my feet.

Writer: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Photo taken by: Χρίστος Κουτσοτάσιος

staircase

life has its ups and downs, wouldnt be better if a staircase was made?




Writer: Christos Koutsotasios
Photo taken by: Christos Koutsotasios

new thoughts, new visions

New things for the eye to see, meaning new thoughts for the mind



Writer: Christos Koutsotasios
Photo taken by: Christos Koutsotasios

Redemption aint a thing for warm hearts...

it takes a little faith to move along, to get yourself connected together once again, and when that happens, such a joy, such a smile that shines before the road. Redemption aint a thing for warm hearts...


Writer: Christos Koutsotasios
Photo taken by: Christos Koutsotasios

For i have lost all that i dreamt of

for i have lost all i dreamt of, life left myself being alone.
Yet i found myself another sunshine, a pair of wings to fly above





Writer: Christos Koutsotasios

καρδιά..

Αλοίμονο κύριε, δε μπορώ! φωνάζει η καημένη και χτυπιέται λιγο περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο να ελευθερωθεί απο την αρπαγή. Αλοίμονο κύριε, μη μου το κάνεις αυτό, μη με ρίχνεις σε αυτό το βαθύ σκοτάδι, αφήνοντάς με μόνη με τη σκέψη μιας ακόμα χαράς που δεν έζησα. Μα αυτός, σκληρός παραμένοντας και αμίλητος τη σπρώχνει στη φυλακή μιας ιδέας σκοτεινής και υγρής, δεμένη με τα χρωματιστά σκοινιά των ονείρων της.


Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Τα πλοία των ερώτων

Όταν ο άνεμος φυσά κι οι άνθρωποι σωπαίνουν,
κάτι σκιές σε προσκαλούν στις έρημες μαρίνες,
τα πλοία των ερώτων μας μου δείχνουν που πεθαίνουν
και τριγυρνούν στην πλώρη τους νεράιδες και σειρήνες.

Πάνω στον πάγκο ενός Cafe τα βρόχινά τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν και της ζωής το ψέμα
κι εγώ δειλά τους απαντώ κοιτώντας τα κατάρτια
«η δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα».

Έτσι στα καθημερινά αμήχανοι γυρνάμε,
παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα,
μα κάποιος γέρος ναυτικός μάς είχε πει, θυμάμαι,
πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα.

Τρικάταρτο η αγάπη μας και ο καιρός αρμύρα,
μια Κυριακή σ' αντίκρισα και μου 'κλεψες το φως μου,
ό,τι με πνίγει ν΄αγαπώ είν' η δική μου μοίρα,
καλά ταξίδια, μάτια μου, στις θάλασσες του κόσμου!




Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος
Από το δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).

Καταδίκη για αμαρτίες άλλων

Καταδικάζουν όλο τον κόσμο για αμαρτίες που διεπραξαν εκείνοι,
μια σκέψη και μόνο μπορεί να γίνει η πύλη από όπου περνάει το κακό από τις ψυχές έλεγε ο τρελός Άραβας στη Δαμασκό, και αλήθεια, πόσες τέτοιες σκέψεις κάνουμε καθημερινά όλοι μας; Μα δε μπορεί να ρίπτονται όλοι στο γκρεμό μις ηθικής που μόνο πραγματική δεν είναι. Δεχόμαστε το λάθος για να προχωρήσουμε στο σωστό.

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

black friday rule

http://www.youtube.com/watch?v=OaFzuiVVCrU




"Black Friday Rule"

I want to believe in myself once again
So I dream of a man whose hopes never end
To kiss with a girl who's as lovely as you
I'd give you my heart, if you gave me the truth

And for every tear that is lost from an eye
I'd dig me a well where no man could destroy
I want to believe in a freedom that's bold
But all I remember is the freedom of old

Well I lost me a wife, so I found me a plane
Flew all the way to California
This mess in my head is a mess getting out
Ya drink too much coffee, I drink too much stout

But after a while, when my mouth's not so dry
I'll dance up a storm, sure life's looking fine
But as darkness falls, I return to my bed
Don't ask me more questions, don't fuck with my head

I've been down in this world, down and almost broken
Like thousands of people, left standing in their shoe
I've been down in this world, down and almost broken
As thousands they grieve, as the Black Friday rule

The buildings they shake but my heart it beats still
Oh mother of Jesus, I feel pretty ill
I want to go home where my feet both feel safe
But there ain't no jobs in the old free state

So I must remain in my new adopted land
I'm doing the best, Hell I'm doin' all I can
So next time you see me, don't ask for my name
For I am the King and sure long may I reign

I've been down in this world, down and almost broken
Like thousands of people, left standing in their shoe
I've been down in this world, down and almost broken
As thousands they grieve, as the Black Friday rule

Ω Θεοί!

Ω Θεοί, Έχασα την πίστη μου σε πολλά θέματα στις τελευταίες διενέξεις με τους γύρω μου. Σκοτώθηκαν πολλά μέσα μου στις μάχες με τους βλάκες. Στο σύστημα αξιών που μου πλασάραν χρόνια τώρα γλασαρισμένο με δουλικότητες και κολακίες, το στολισμένο λογής λογής πιασάρικες ατάκες ήταν καρφιτσωμένες και οι φιλίες τους και αυτές οι υποκλίσεις που τους πονούσαν από τα κλίσματα των κλισέ έπαψαν πια.
Ω Θεοί, πόση υπομονή άλλωστε να κάνω μέσα σε μια μέρα; Και τελικά αυτό που μένει, όταν όλα τα βάλει φωτιά μια μέρα η Κίρκη, (τσατισμένη που ο Οδυσσέας της είναι ένα στοιχειό που τυραννάει το πάθος της)είναι οι στάχτες από όπου γεννιέται ένας νέος Σίσσυφος.
Τί περιμένατε? Ένα happy end? there're none of 'em here, this is true living.
Για αυτό χαμογελάμε κ προχωράμε, φωνάζοντας που και που ένα Ω Θεοί! Τι φρίκη! άλλος ένας βλαξ!

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

i woke up and fled to the sky...

i woke up and flied to the sky, above the clouds there was a paradise made of clay.
Such a contradiction to the cement cities i walk in everyday life.
There was a significant change of scale- the paradise was human enough where the cities tried to look celestial.


Writer: Christos Koutsotasios

Watching television is like taking black spray paint to your third eye.
Bill Hicks.



I keep listening to this extraordinary comedian, and i find him so into everyday life and reality that he gives me a smile and somethings to laugh at during my day.
RIP Bill.

A truce

By making the first step out of bed every morning i make a statement, that i believe this ground to be solid and stable, to support my very body and soul.
It is a beginning, it is a truce between the world and my mind.

Writer: Christos Koutsotasios

empty cup

it takes a while to put yourself in a piece of paper. And when you do it, its not always a big thing. It sometimes leaves you with a feeling of loss.
You losed something that you put in paper.
But you cannot fill an full cup, so it is better this way

Writer: Christos Koutsotasios

I laughed today

I laughed today while looking at the mirror and the mirror did not laugh back at me. He was so dreadfuly serious that i stoped for a second to watch it's frown.

Then i continued my morning routine, still laughing at myself, the part of me that couldnt see the happiness and fortune of waking up another morning.

---------------------------------------------------------------------------

Γέλασα σήμερα με την καρδιά μου, καθώς κοίταζα τον καθρέφτη μα ο καθρέπτης δεν γέλασε.
Ήταν τόσο θλιβερά σοβαρός που σταμάτησα για λίγο και τον είδα να κατσουφιάζει.

Έπειτα συνέχισα τη ρουτίνα μου νακόμα γελώντας στον εαυτό μου, στο μέρος αυτού που δεν μπορούσε να δεί την ευτυχία και τη χαρά του να ξυπνάς ακόμα ένα πρωινό.

Writer/ κείμενο: Christos Koutsotasios

hic sunt dracones Here Be dragons

hic sunt dracones...



it was written on the edge of undiscovered territories in the medieval maps.
How is this applied in the modern era? How true it is, now that in our global village nothing is hidden and all is bright and close?

Alas, the misinformation is so great, the terror and the fear of the unknown is such, that we label things so easily, we tend to leave outside of our small world whatever some people see as different. Culture is no more something that shiines knowledge but something distinct, something wrong.
Beware the dragons, you may fall in love with them and your world will be greater, bigger and brighter...

Writer: Christos Koutsotasios
Drawing: W. Blake

a line

a line is an expression.
Whether it is put in a table-cloth or in a canvas, its a line and expresses the moment. ask not for more from a mere line, ask for the truth that lies iside it, that is, the true identity of the hand that draws it


Writer: Christos Koutsotasios

He Wishes For The Cloths Of Heaven

by William Butler Yeats

Had I the heavens' embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.


Να’ χα τα κεντημένα του ουρανού τα ρούχα,
Τυλιγμένα με τα χρυσό και τ’ ασημένιο φώς,
Τα κυανά και τα θολά, τα σκοτεινά τα ρούχα,
Της νύχτας και της μέρας και του ημίφωτος,
Τα ρούχα θ’ άπλωνα κάτω απ’ τα πέλματά σου.
Όμως εγώ, φτωχός ως είμαι, μονάχα τα όνειρά μου έχω’
Άπλωσα τα όνειρά μου κάτω απ’ τα πέλματά σου’
Βημάτιζε απαλά γιατί βαδίζεις στα όνειρά μου…

i found eternity

-this is it, i finally shouted!
i found the door to eternity!

-no my friend, this is just the door to the next room. eternity answered



Writer: Christos Koutsotasios

Loneliness beneath

What i have always felt about the big cities is the loneliness that lurks beneath the citizen's lives.


Writer: Christos Koutsotasios

the little of forever

snowy morning glorifies the sun coming through my balcony,
leaving golden traces in the path of the smoke covering the ceiling.
what i've felt was lonely yet another taste makes it sweet
it is the habit that changes the way we see things.

Writer: Christos Koutsotasios

falling from the straight line

Falling from the straight line, balancing at the edges
that is an aspect i have to face in the dawn of a day
each and ever day, seated as i remain in the long lost arc of gold.



Writer: Christos Koutsotasios

oddity

how come we've ended in a cold day lonely though the population increase?

the neighberhoods are full of strangers, no matter what a simple saying

"goodmorning, good evening goodnight"

still seems so odd to many, so strange in their little microcosmic cells.

Writer: Christos Koutsotasios

REACH FOR THE FULL MOON

I tried to reach the full moon today, yet to find it plastic and disgusting
oh look in the shining pins at the velvet dark sky, what are they?
Candies for the young and the old.
The rest may only look at the cold asphalt


Writer: Christos Koutsotasios

ill face. ink. pencil

Artist: Christos Koutsotasios

Βαρύς Καιρός

Στίχοι: Θόδωρος Ποάλας
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Βαρύς καιρός,ασήκωτος, βαρύς σαν την καρδιά μου,
από τα μάτια μ' έδεσες, τσάκισες τα φτερά μου,
η αγάπη μαύρη θάλασσα, ναυάγια μόνο ξέρει,
πουκάμισο από φωτιά, και δίκοπο μαχαίρι.

Άσε με κι ας κάνω λάθος,
δε μπορώ το φως ν' αφήσω,
δως μου φλόγα, δως μου πάθος,
μόνο μια φορά θα ζήσω.

Βαρύς σταυρός τα χρόνια μου, και ποιος να τα σηκώσει,
δε βρήκα έναν άνθρωπο, το χέρι να μου δώσει,
εσύ με τα αργύρια, αγόραζες αγάπη,
για μένα τα μαρτύρια, κι η μαχαιριά στην πλάτη.

Άσε με κι ας κάνω λάθος,
δε μπορώ το φως ν' αφήσω,
δως μου φλόγα, δως μου πάθος,
μόνο μια φορά θα ζήσω.

Άσε με κι ας κάνω λάθος,
δε μπορώ το φως ν' αφήσω,
δως μου φλόγα, δως μου πάθος,
μόνο μια φορά θα ζήσω.

the meaning of the bad things

someone asked god in his prayers the meaning of everything?

why is there poverty?
why is there hunger and thirst?
why the wars?

The god answered: what do you want to learn son?

what have you done for all of these Father? he replied.

I Created You, God answered.

ζεν και χριστιανισμός

Ένας φοιτητής, ενώ είχε επισκεφτεί τον Gasan τον ρώτησε:
«Έχετε διαβάσει ποτέ την Χριστιανική Βίβλο;»
«Όχι, διάβασε τη μου» του απάντησε ο Gasan.

Ο φοιτητής άνοιξε τη Βίβλο και διάβασε από τον Ματθαίο:
«γιατί να σκέφτεστε την ενδυμασία; Σκεφτείτε τα κρίνα του λιβαδιού, πως μεγαλώνουν. Δεν μοχθούν, ούτε γνέθουν αλλά και πάλι σας λεω ότι ούτε ο βασιλιάς Σολόμωντας με όλη του τη δόξα δεν ήταν στολισμένος όπως είναι ένα από αυτά τα κρίνα. Επομένως μην σκέφτεστε την επόμενη μέρα, γιατί η επόμενη μέρα θα σκεφτεί τα τον εαυτό της». Κεφ. στ΄ 22 – 33

Kαι ο Gasan του είπε: «Όποιος είπε αυτά τα λόγια τον θεωρώ φωτισμένο άνθρωπο».
Ο φοιτητής συνέχισε να διαβάζει:
«Ζήτα και θα σου δοθεί, ψάξε και θα βρεις, χτύπα και θα ανοίξει για σένα. Για τον καθένα που ζητάει θα δοθεί, και αυτός που ψάχνει θα βρει και για αυτόν που χτύπησε θα ανοίξει».Κατά Ματθαίο 7/ζ/7-11

Και ο Gasan παρατήρησε: «Αυτό είναι τέλειο. Όποιος είπε αυτά τα λόγια είναι ένα φωτισμένο ον. Αυτά που μου διάβασες είναι η ουσία όλων όσα προσπάθησα να σου διδάξω εδώ!»

όλο παραπονιέσαι δικέ μου! ή "κάτσε και σκάβε"

Κάποτε υπήρχε ένα μοναστήρι που ήταν πολύ αυστηρό. Ακολουθώντας όρκο σιωπής, κανένας δεν επιτρεπόταν να μιλήσει.
Αλλά υπήρχε μια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Κάθε δέκα χρόνια οι μονάχοι μπορούσαν να πουν δυο λέξεις. Αφού πέρασε τα δέκα πρώτα χρόνια στο μοναστήρι, ένας μοναχός πήγε στον ηγούμενο.
«Πέρασαν δέκα χρόνια» του είπε ο ηγούμενος. «Ποιες είναι οι δυο λέξεις που θα ήθελες να πεις;»
«Κρεββάτι- σκληρό» του είπε.
«Κατάλαβα» του είπε ο ηγούμενος.
Δέκα χρόνια αργότερα ξαναγύρισε στο γραφείο του ηγούμενου.
«Πέρασαν αλλά δέκα χρόνια, ποιες είναι οι δυο λέξεις που θα ήθελες να πεις;»
«Φαγητό-χαλιά» είπε ο μοναχός
«Κατάλαβα»
Πέρασαν ακόμα δέκα χρόνια και ο μονάχος συνάντησε ξανά τον ηγούμενο που τον ρώτησε:
«Ποιες είναι οι δυο λέξεις σου μετά από αυτά τα δέκα χρόνια;»
«Εγώ παραιτούμαι» είπε ο μοναχός.
«Λοιπόν, καταλαβαίνω γιατί» είπε ο ηγούμενος «το μόνο που κανείς είναι να παραπονιέσαι!»

afterlife Zen

Ο αυτοκράτορας ρώτησε τον δάσκαλο του Ζεν, Γκούντο
«Τι συμβαίνει σε κάποιον φωτισμένο άνθρωπο, μετά θάνατο;»
«Πως να ξέρω εγώ;» αποκρίθηκε ο Γκούντο
«Επειδή είσαι δάσκαλος» απάντησε ο Αυτοκράτορας
«Μάλιστα μεγαλειότατε» αποκρίθηκε ο Γκούντο «αλλά δεν είμαι νεκρός δάσκαλος»!!

για τη γνώση δυό λόγια

Η γνώση ελευθερώνει, έχοντας κανείς μια κριτική ικανότητα και καταφέρνοντας να σκεφτεί με την καρδιά, αναγνωρίζοντας έτσι τις παγκόσμιες αλήθειες, την υπερβατικότητα του ανθρώπου. Να μπορεί κανείς να αγαπά, τον πλησίον του και τον εαυτό του, διατηρώντας έτσι την αρμονία, μέσα στη φύση, μέσα στο Όλον.
Αγάπη, να μην πράττεις το κακό και να μην το σκέφτεσαι. Να διατηρείς το πνεύμα και το σώμα ακέραιο, γεμάτο αισθήματα και ελεύθερο.


Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥς ΛΕΞΙς, ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ

Even if i get out of this prison, no one will wait for me outside
empty streets will be outside, and my hometown even more stranger than before,
all bars will be closed and my friends all emigrated
the wind draw me away, even if i get out of this prison.

And the sun will fall asleep at the ruins of Olynth,
they will look like mythical beings, both my friends and foes,
stunned all will be, rhetors and thiefs,
beggars, prostitutes and prophets, all stunned will be.

i'll stand before the gate, holding the blankets at hand,
and with a nod i'll wave at the guard,
without a will, without a God, like a King in ancient drama
i'll say the word and i;ll say the letter, before the gate i'll stand

Conan

"What is best in life?"
Conan replies,
"To crush your enemies, have them driven before you and hear the lamentation of their women."
- - --- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"Τί είναι το καλύτερο στη ζωή Κόναν?"

"Να συνθλίβεις τους εχθρούς σου, να τους βλέπεις να σέρνονται μπροστά σου και να ακούς τους θρήνους των γυναικών τους."

A SECRET PLACE

Είναι σημαντικό να έχουμε ένα μέρος να πηγαίνουμε, ένα μυστικό, φανταστικό μέρος κάπου στο πίσω του μυαλού μας, να ξεφεύγουμε από το εδώ, από το τώρα και το σήμερα. Όχι για πολύ, παρά για μερικές στιγμές, να πάρουμε μια δροσερή ανάσα και να γυρίσουμε.

Όχι κρυψώνα γιαί αυτό θα σήμαινε πως είμαστε δειλοί, πως δε μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με ότι μας έρχεται. Μα ένα μέρος να ξεκουραστούμε για λίγο, να ανασυγκροτηθούμε και φτού σου πάλι απ'την αρχή.

κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος




" A SECRET PLACE, MEGADETH"

"Theres a secret place I like to go Everyone is there but their face dont show If you get inside you cant get out Theres no coming back, I hear them shout Welcome to my hide away, my secret place How I arrived I cant explain Youre welcome to, if you want to stay But everyone just runs away Let me in, get me out Cant do more then twist and shout Lost my soul without a trace Found it again in my secret place In discrace I hide from those that try to find me Scary things thats right behind me I lost myself, I must confess I cant explain how I got this mess"

τα υποκοριστικά της ζωούλας τους

Είναι φρικτό να ζει κανείς μια μέρα που είναι καρμπόν της προηγούμενης. Ένα ακριβές αντίγραφο, μια συνήθεια και μια ευθεία γραμμή.
Μα, χειρότερο είναι να αρχίζει τα υποκοριστικά ένα πλήθος νέων και να κάνει τις τρίχες της κοιλιάς μου να σηκώνονται όρθιες!

Θα πάρω τη θεσούλα αυτή και θα έχω ένα μισθό που θα πληρώνει το ενοίκιο στο σπιτάκι που θα βρω και μετά και θα πάρω και μια τηλεορασίτσα σούπερ!
Θα έχω τη σχεσούλα μου να περνάω καλά και θα έχω και το αυτοκινητάκι μου να πηγαίνω καμία εκδρομούλα.
Μπλιαξ!!!

Βάζουν a priori τον εαυτό τους πέντε θέσεις πιο κάτω. Και δε λέω, συμφωνώ, δεν είναι όλοι για μεγάλα πράγματα. Ούτε χρειάζεται να καβαλήσουν το καλάμι γιατί υπερεκτίμησαν εαυτούς οι πάντες. Αλλά ρε δικέ μου, τι να πω! Όνειρα δεν έχεις πέρα από τα "-ούλα" και τα "-άκια"?
Είσαι πραγματικά τόσο χαρούμενος με αυτά?
Όχι τα λίγα, γιατί λίγα χρειαζόμαστε για να' μαστε ευτυχισμένοι.
Αλλά να χώνεσαι σε μια τρυπούλα να ζεις τη ζωούλα σου ήήήήήσυχα και ήήήήήρεμα, δίχως κανένα προβληματισμό? Κανένα στόχο? Αηδία ρε φίλε. Μου θυμίζουν χοντρούς θείους, παραιτημένους από τη ζωή. Μια παραίτηση και μία απάθεια, έτσι, σε κοιτάνε με το βλέμμα της αγελάδας και άλλων μεγάλων και όχι πολύ ευαίσθητων θηλαστικών.

Μην κάθεστε στο καναπεδάκι σας, μην βλέπετε τη βραδινή εκπομπούλα, μην πηγαίνετε για καφεδάκι, ΜΗΝ κάνετε τη ζωή σας μικρή. Δεν είναι κακό να ονειρεύεστε, μπορείτε να ζείτε τη συμβατική παθητική ζωούλα σας όπως οι περισσότεροι εξ ημών αλλά το μυαλό σας να είναι λίγο πιο ελεύθερο, λίγο πιο άνετο, όχι στο μικρό σας κεφαλάκι.

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Τη βρήκα στο διαδίκτυο

Νεοελληνικές διακοπές.

Αυτή τη γυφτιά του νεοέλληνα δε τη μπορώ ρε ξάδερφε με τίποτα.
Να πηγαίνει διακοπές κάπου και να μην τον νοιάζει που του πιάνουν τα οπίσθια με τα δυό τους χέρια όλοι-από την αρχή με τον ταξιδιωτικό πράκτορα, μέχρι τον τελευταίο εστιάτορα που θα κάτσει να φάει κεφτεδάκια "που η μαμά του τα κάνει καλύτερα".
Το μόνο που κάνει είναι να γκρινιάζει στη γυναίκα του, στα παιδιά του, αλλά θα κάνει και ένα καυγά στο γιατρό που του πήρε πολλά για την επίσκεψη στο παιδί του που έπαθε ωτίτιτδα ή στο σύντροφό του που του/ της τσίμπησε σφήκα τα θωπευμένα κωλαράκια που λέγαμε ή στον ντόπιο μικροπαραγωγό ντομάτας.
Όχι, δε μας νοιάζουν ρε αυτά- εμείς ήρθαμε για διακοπές.
Και θα φάμε και θα πιούμε και θα γίνουμε οδηγοί φόρμουλα 1 με το νοικιασμένο κουβαδάκι μας στο δρόμο που είναι και άγνωστος και γεμάτος στροφές και γεμάτος από άλλους οδηγούς της φόρμουλα.
Ίσωμα ρε φίλε, χαλάρωσε!
Ξυπνήστε και μάθετε να τα λέτε, να τα χώνετε, να διαμαρτύρεστε εκεί που πρέπει (και σας παίρνει όταν σας εκμεταλλεύονται).
ΜΗΝ, λέω ΜΗΝ το παίζετε έξυπνος με τη θέση σταύθμευσης στη γειτονιά της γιαγιάς σας σε μένα που μου κλείνεις την πόρτα του σπιτιού μου με το κουβαδάκι σου ή το τζηπ που το έφερες στο χωριό να ξεμουδιάσει. Ούτε στον άλλον που ζει εδώ τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο και το καλοκαίρι γουστάρει να περάσει λίγο δυνατά με μουσική το βράδυ με τους φίλους του, γιατί αυτός τρώει εσένα στη μάπα και όχι εσύ αυτόν, φίλε νεοέλληνα τουρίστα.
ΜΗΝ πουλάτε μούρη στο χωριό σας νομίζοντας ότι αλλάξατε ράτσα και ανεβήκατε κοινωνική τάξη και άλλη διάσταση επειδή ζείτε σε μια πόλη. Τα ίδια σκατά είστε και σεις εκεί, δεν ήρθατε από το Τόκυο, έτσι;;
Δεν κάνει καλό.
Εξερευνήστε την υπέροχη Ελλάδα μας, βρείτε ακόμα παρθένα μέρη μα προσπαθείστε να μη τα κάνετε κι αυτά τα ίδια χάλια με τα υπόλοιπα, ε;
Άντε, και το χειμώνα θα δείχνετε στον υπολογιστή σας φωτογραφίες στα άλλα ζευγαράκια ότι πήγατε στο τάδε μέρος και δεν πειράζει που πληρώσατε μια περιουσία γιατί είχε κάτι κοψίδια άλλο πράμα!

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Ένα μπουκάλι ρούμι

Ένα μπουκάλι ρούμι, απ' αυτά τα σκούρα τα φτηνά, που καίνε το λαιμό και τα συκώτια! Αυτή νομίζω αυτή είναι η λύση σε πολλά ζητήματα, άλλωστε είναι ένας πιο φτηνός τρόπος να ξεφεύγει κανείς (έχετε δει τώρα τελευταία τις τιμές των εισιτηρίων;) καμία σχέση με την αφρόκρεμα των κοκτέιλ και των φανταχτερών στολισμένων ποτηριών με τα πολύχρωμα σιρόπια τους.
Εδώ μιλάμε για deep down real hard stuff, αντρίκια πράματα. Που να τρέχεις τώρα σε ψυχολόγους, να συζητάς για την παιδική σου ηλικία (ακόμα δεν ξεπεράσανε το Φρουδικό σύστημα που φέρνει μια ιδέα κοκαίνης στην ερμηνεία του) και να σου πιάνουν και τον κώλο σε κάθε επίσκεψη, να βγαίνεις πιο προβληματισμένος από κάθε συνεδρίαση και αμα πας σε άλλον για δεύτερη ψυχοκάθαρση μπορεί να βρείς και τον πρώτο σου ψυχολόγο εκεί να λέει τα δικά του. Θα πιώ λίγο μαυροζούμι ακόμα καλύτερα...
Που να μαζεύεις τώρα την παρέα να πάτε για μπύρες, φουσκώνουν κιόλας, πάς και κάθε τρεις και λίγο τουαλέτα, πάθαν τα νεφρά σου ένα πράμα, άστο σου λέω. Ή να πάτε μπαρότσαρκα, που να βρεις πάρκινγκ μετά από ώρες, τάχα μου να χτυπήσεις κανένα γκομενάκι να ξελαμπικάρεις, να ανέβεις έτσι ρε παιδί μου λίγο, να νιώσεις ότι μετράς. Διαδικασία ολόκληρη.
Θα πιω λίγο ρούμι ακόμη καλύτερα, θα τα δω όλα διαφορετικά, είμαι σίγουρος.
Έλεγα να το ρίξω τώρα τελευταία στη θρησκεία να βρω το θεό που κάπου τον έχασα στη διαδρομή της αμφισβήτησης και ξεχάστηκα με όλες τις μαλακίες που έμπλεξα αλλά είμαι λιγάκι αδύναμος σαν χαρακτήρας και νευριάζω εύκολα βλέποντας όλα τα σκάνδαλα των ευγενών εκπροσώπων του Θεού -Μόνος του δε Μιλάει μας λένε ή τους τα Λέει στο αυτί;;- και δεν το βλέπω και πολύ ώριμο να κρεμαστώ από εκεί, είναι ψηλά ο ουρανός και θα χτυπήσω άμα πέσω.
Θα πιω λίγο ρούμι ακόμη καλύτερα, θα τα δω όλα διαφορετικά, είμαι σίγουρος.
Έλεγα να έβαζα σε εφαρμογή τη φιλοσοφία που διάβαζα σχολείο να πολεμήσω μόνος μου τα συμπλέγματα που δημιουργώ και μου δημιουργούν οι ασυνείδητοι, να λύσω τα υπαρξιακά μου και τα κοινωνικά μου ζητήματα, αλλά να, ξέρεις, παίζει μια καλή ταινία στο σινεμά, στην τηλεόραση, βαριέμαι κιόλας, που να σκέφτεσαι...
Θα πιω λίγο ρούμι ακόμη καλύτερα, θα τα δω όλα διαφορετικά, είμαι σίγουρος, ή θα ευθυμήσω ή θα κλαίω και θα στρώσω στο τέλος.

ή που θα γίνω αλκοολικός, και κατεστραμένος και τελικά θα έχω πιο πολλά προβλήματα από ότι πριν.

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: Τη βρήκα στο διαδίκτυο

Χο χό χό κι ένα μπουκάλι ρούμι....

θέλω να πω τόσα πολλά κι είν' φουσκωμένη η σκέψη μου τις τελευταίες μέρες από σκέψεις πληχτικές και μόνες.
Μα είναι απ' αυτές τις δυνατές που ανάβουνε το πνέμα και το πηγαίνουν πιο μπροστά ακόμη και το σπρώχνουν μεσοπέλαγα, ή να παλέψει να σωθεί ή να πνιγεί εκεί πέρα.
Κάμε τα χέρια σου κουπιά, το νου πανί και τη ματιά αγέρα, στόχευσε πέρα στον καταρράκτη του τέρματος του κόσμου και πάνε, πάνε πέρα, μέχρι το τέλος που δεν υπάρχει.
Είμαστε δεν είμαστε όλοι εμείς μια καραβιά από πειρατές, κοκκινογένηδες κι αλήτες, κουρσάροι των βάλτωμένων τους καθημερινών κάστρων. Περιθωριοποιημένοι και περήφανοι, ταξιδιώτες της αγάπης μα και την απόρριψης, στις δυσκολίες όλες μέσα θαρρετά να μπούμε και αυτούς, τους κυνηγούς των επικυρηγμένων, γελώντας δυνατά, θα τους αφήσουμε στα νησιά τους τα ξερά δυστυχισμένους.

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Εικόνα: τη βρήκα στο διαδίκτυο

Σκάλωσα...

Σκάλωσα.
Να ένα ρήμα που σημαίνει πολλά στο σημερινό λεξιλόγιο.
α) Σκάλωσα, με τη θετική έννοια, είδα κάτι τόσο ωραίο, συναρπαστικό, φοβερό, απερίγραπτο, που μου έκοψε την ανάσα και έμεινα άναυδος να το κοιτάζω. Χάθηκα σε μια στιγμή ονειροπόλησης ή/και σκέψης.

Να, πχ, σκάλωσα με το απίστευτο πρωινό μου, βλέποντας τον ήλιο να ανατέλει και να παίζει με τα φρεσκοποτισμένα χωράφια και χάθηκα, σταματώντας κάθε μου νοητική εργασία.

β) Μιλώντας σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, γιατί πάντα τα αρνητικά σχόλια κατευθύνονται προς άλλους, Σκάλωσες, γενικότερα σε ερώτηση: γιατί σκάλωσες ρε; σημαίνει που τρέχει η σκέψη σου ρε όνειρο, και είσαι κολλημένος εκεί σε αυτό το ίδιο σημείο.

Κι εγώ ρωτάω τον κάθε βλάκα που κρατάει σφιχτά την καρεκλίτσα του και τη θεσούλα του:
"που στο διάολο σκαλώνεις κάθε μέρα, ήθελα να ήξερα, κοιτώντας με σαν να βλέπεις Αριανό εξωγήινο από ταινία του 1965? Τι ζόρι τραβάς, που είσαι ένας υπαλληλίσκος και βιώνεις τα υπαρξιακά σου μέσα από ένα κάρο συμπλέγματα τα οποία προβάλεις μέσω μιας υπεροπτικής και αλαζονικής συμπεριφοράς? Εσύ, ναι εσύ, ο κύριος του γραφείου σου και του μικρόκοσμού σου."

Να δεις που θα στη σκάσω εγώ τη σαπουνόφουσκα του κόσμου σου και να σε δω ρε γυμνοσάλιαγκα που θα πας χωρίς καβούκι να κλειστείς. Α, ρε... Ξεσκάλωμα που σας χρειάζεται....

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Εικόνα: τη βρήκα στο διαδίκτυο

Τί φρίκη μα το Βούδα!!!

Οργάνωση και τάξη. Φρικαλεότητες, μια ζωή μέσα στη δυστυχία και την πλήξη.
Τους βλέπω τους καταπιέζονται και να αγωνιούν να χωρέσουν μέσα στα μικροσκοπικά κελιά τους, άνα φυλλάδιο οδηγιών η ζωή τους όλη, γεμάτη κώδικες, γεμάτη εντολές. Κυρήγματα από οργανωμένη θρησκεία για το πως θα λατρέψεις, πού θα λατρέψεις, πότε θα λατρέψεις. Από μια οργανωμένη, παγερή ορθολογιστική σκέψη, από κρύα, στείρα πολιτική ζωή και ακόμα περισσότερο από μια οργανωμένη κοινωνική ζωή.
Τι φρίκη, μα το Βούδα!
Να, κοίτα! Υπάρχουν σταθερές και νόρμες τις οποίες ευλαβικά να ακολουθείς, πιστέ εσύ ενός απρόσωπου συστήματος που γιγαντώνει το κενό σου μέσα σου, αφού σου τρώει το ίδιο τα σωθικά. Και ναι, είναι κρίμα πράγματι που δεν είμαστε όλοι Προμηθείς να γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες σαν δύει ο ήλιος. Σε ένα στημένο παιχνίδι, όπου τα όρνεα είναι όλοι αυτοί και όλοι μας μαζί, γιατί όλοι παίρνουμε μια μασκούλα όταν γενιόμαστε και καθώς μεγαλώνουμε μαθαίνουμε να τη χρησιμοποιούμε. Να σε καταπιέζουν απο παντού κολοσσιαία κοινωνικά πρότυπα μαρμαρωμένα και εσύ (και εγω, και εγώ) να χαμογελάμε και να λέμε ευχαριστώ που μαφήνετε και αναπνέω, ευχαριστώ που μου επιτρέπεις εσύ άγνωστε τύπε που είσαι κάπου,αόριστα ηγηθείς του κόσμου να κάνω όνειρα.
Τί φρίκη, μα το Βούδα!
Να μη μιλάνε πλέον για τίποτα ουσιαστικά στις παρέες, παρά σαπουνόφουσκες οι αναζητήσεις όλων, σε έναν αγώνα όπου τρέχουμε 12 ώρες τη μέρα να στίψουμε εαυτούς και αλλήλους, και το βράδυ πέφτουμε ο καθείς στην πλευρά του να κοιμηθεί αγκαλιά με τους φόβους και τις επιθυμίες και την οργή από όλα αυτά. Ανθρωπάκια και ανθρωπάρια χαρίζουν μέτρα και σταθμά, τα επιβάλλουν κιόλας μέσα από τη χωριατιά και την αθλιότητα του μικρού τους σκοτενού πρίσματος. Γελοιότητες η ανθρωπιά τους, μηδενική η ηθική τους, ένα κενό τεράστιο η όρεξη τούς. Ν'ανασάνω θέλω ρε, μακρυά από τη βλακεία.
Τί φρίκη μα το Βούδα!
Ευτυχώς που πάντα υπάρχουν άνθρωποι.........

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Εικόνα: τη βρήκα στο διαδίκτυο

Άσε δικέ μου, τα έχω δει. Καλοκαιρινό Μανιφέστο Ι

Ξυπνάς το πρωί γεμάτος χαρά που ξεκινάει μια ακόμη εβδομάδα δημιουργικής δουλειάς και πέφτεις πάνω σε όλη αυτή την οργάνωση.
Μια πελώρια τάξη που προσπαθεί να επιβληθεί σε κάθε τομέα της καθημερινότητας, από την πρωινή τουαλέτα μέχρι τη συμπεριφορά στη δουλειά.
Με σταματάνε οι αστυνομικοί στο δρόμο του νησιού που έχει μετρημένες τρεις ευθείες για να πας με ταχύτητα άνω των 50 χιλιομέτρων την ώρα και με γράφουν για υπερβολική ταχύτητα επειδή πήγαινα με 92 χιλιόμετρα, δύο χιλιόμετρα δηλαδή πάνω από το όριο. Μα τις ταμπέλες που είναι ξεχασμένες από όταν κατασκευαζόταν ο δρόμος δεν τις έχουν αφαιρέσει και υπάρχει ακόμα το 60, 30, 60. Αυτό δε μας πειράζει. Ούτε ότι ο δρόμος είναι κατασκευασμένος με προδιαγραφές οικιακές, του εκάστοτε εργολάβου, που κλέβει της Παναγιάς και του Χριστού τα μάτια από τα υλικά.
Και είναι οι ίδιοι αστυνομικοί που διπλοσταθμεύουν, οι ίδιοι που σε προσπερνάνε σε διπλή γραμμη πάνω στη στροφή και οι ίδιοι που οδηγούν δίχως κράνος τη μηχανάρα τους. Νομοταγείς είμαστε όλοι, όπου μας βλέπουν αδερφέμου.
Άσε δικέ μου, τα έχω δει.
Βλέπω τους φίλους και συγγενείς, τους εξ Αθηνών και εκ Θεσσαλονίκης προερχόμενους για τις δύο εβδομάδες διακοπών τους που έρχονται και καταδυναστεύουν τη ζωή των εδώ κατοίκων, είτε με την απίστευτη (δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ στην άσφαλτο) οδήγησή τους, γιατί είτε πηγαίνουν με 40 να δουν τις ομορφιές του τόπου τους, (ναι ρε φίλε αλλά εγώ ζω εδώ 12 μήνες σερί και πρέπει να πάω και στη δουλειά μου κάποια στιγμή), είτε πετάγονται ωσάν λαγοί "τσούούούπ" στη στροφή και περνάνε τρία φορτηγά και δυό νταλίκες "γιατί εμείς είμαστε συνηθισμένοι στην πόλη απο αυτά". Και το βράδυ φίλε μου, χα, το βράδυ επιμένουν να μην έχουν μουσική τα μαγαζιά γιατί θέλουν να ησυχάσουν, να μην μιλάνε οι νεαροί τουρίστες, να κλείνουν τα νυχτερινά κέντρα γιατί είναι σε διακοπές. Στο δικό τους άσραμ, με βαθύ διαλογισμό. Δε λέω διακοπές θέλετε, μα μή ζητάτε και τουρισμό μαζί, που το κάνατε νεκροταφείο το νησί. Αυτό το διττό πρόσωπο της τάξης τους, Θέ μου, το'χω βαρεθεί.
Άσε δικέ μου, τα έχω δει.
Και τη φριχτή υποτέλεια των κατοίκων αυτής της χώρας, σε ένα τρελό πανηγυρικό, που ξεσηκώνει το μεσημέρι η τηλεόραση, το τηλεκαρναβάλι αυτό, με την πομπή του κάθε άσχετου και του κάθε φτηνιάρη ξεπεσμένου, μοντέλου και ηθικού δημιουργού, που γίνονται δημόσια πρόσωπα και διάσημοι. Ποιός τους κάνει διάσημους στο κάτω κάτω της γραφής? Εσείς οι ίδοι που ασχολείστε με αυτούς και μετά γκρινιάζετε που παίρνουν τόσα χρήματα για ένα βράδυ και για ένα απόγευμα. Αν γκαστρωθηκε η δείνα με τον τάδε ή αν είναι τελικά αδερφή ο ηθοποιίσκος που ήτανε μοντέλο αλλά θα γίνει τραγουδιστής γιατί νομίζει ότι είνια φωνάρα. Και αυτούς τους ίδιους εκτελεστές γιατί εκτελεστές είναι και όχι καλλιτέχνες οι περισσότεροι, θα τους ακούτε στο ραδιόφωνο ή στις εκπομπές να σας δίνουν συμβουλές για τη ζωή και για τη διασκέδαση, το ντύσιμο και το πως θα ξαπλώνετε στο κρεββάτι.
Άσε δικέ μου, τα έχω δει.
Και δε θέλω να μου χαλάει το μπάνιο μου καλοκαιριάτικο, στην παρθένα παραλία που με κόπο βρήκα, η φωνή της κάθε κραγμένης και ξεσκισμένης να μου λέει για το πόσο υποφέρει από το συναισθηματικό της βιασμό σε αυτή την παράξενη χώρα των θαυμάτων όπου ζει.
Θα χαλαρώσω με το φίλο μου από το Θιβέτ που δεν ξέρει από αυτά.
Άσε δικέ μου, αυτός δεν τα έχει δει, και είναι χαρούμενος έτσι.

Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος
Φωτογραφία: τη βρήκα στο διαδίκτυο

Ascetics, Salvatores dei, Kazantzakis

Αρίφνητες δυνάμες ορατές κι αόρατες αγάλλουνται και με ακολουθούν, όταν με αγωνία, ενάντια στο παντοδύναμο ρέμα, ανηφορίζω.

Αρίφνητες δυνάμες ορατές κι αόρατες ανακουφίζουνται και γαληνεύουν όταν, κατηφορίζοντας, γυρίζω πίσω στα χώματα.

Ρέει η καρδιά μου. Δε ζητώ την αρχή και το τέλος του κόσμου. Ακολουθώ το φοβερό ρυθμό του και πάω.

Αποχαιρέτα τα πάντα κάθε στιγμή. Στύλωνε τη ματιά σου αργά, παθητικά στο καθετί και λέγε: Ποτέ πια!

Αγνάντευε γύρα σου: Όλα τούτα τα κορμιά που κοιτάς θα σαπίσουν. Σωτηρία δεν υπάρχει.

Κοίταξε: Ζούνε, δουλεύουν, αγαπούν, ελπίζουν. Κοίταξε πάλι: Τίποτα δεν υπάρχει!

Ανεβαίνουν από τα χώματα οι γενεές των ανθρώπων και ξαναπέφτουν πάλι στα χώματα.

Σωριάζεται, πληθαίνει, ανεβαίνει ως τον ουρανό η αρετή κι η προσπάθεια του ανθρώπου.

Που πάμε; Μη ρωτάς! Ανέβαινε, κατέβαινε. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα, και τη χαίρουμαι όλη.

Καλή είναι η ζωή, καλός ο θάνατος, η Γης στρογγυλή και στερεή, σα στήθος γυναικός στις πολυκάτεχες παλάμες μου.

Δίνουμαι σε όλα. Αγαπώ, πονώ, αγωνίζουμαι. Ο κόσμος μου φαντάζει πλατύτερος από το νου, η καρδιά μου ένα μυστήριο σκοτεινό και παντοδύναμο.

Αν μπορείς, Ψυχή, ανασηκώσου απάνω από τα πολύβουα κύματα και πιάσε μ΄ ένα κλωθογύρισμα του ματιού σου όλη τη θάλασσα. Κράτα καλά τα φρένα σου να μη σαλέψουν. Κι ολομεμιάς βυθίσου πάλι στο πέλαγο και ξακλούθα τον αγώνα.

Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!

Γιατί ο Ατλαντικός είναι καταρράχτης, η Νέα Γης υπάρχει μονάχα στην καρδιά του ανθρώπου, και ξαφνικά, σε στρόβιλο βουβό, θα βουλιάξεις στον καταρράχτη του θανάτου και συ κι όλη η γαλέρα του κόσμου.

Χρέος σου, ήσυχα, χωρίς ελπίδα, με γενναιότητα, να βάνεις πλώρα κατά την άβυσσο. Και να λες: Τίποτα δεν υπάρχει!

Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, μήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν΄ αφανίζουνται, και λέω: "Αυτό θέλω!"

Ξέρω τώρα· δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία.

My heart aches, I

I feel my heart ache.
In the rockpaved village streets
where i still wander after two hundred years
far away from the ever wanting embrace of the many
on those wet and clammy streets i call forth the fears
and the dragons
the ghostly shadows that crawl in the dark corners,
feeding from the prey collected from tears of eyes blind.
spirits of melancholy, hear the cry of the son of the man.
That which gives birth to the evil that lurks inside,
aches my heart, torns my spirit in half, shredding, melting,
falling, to an unparallel void, an unforgiving emptiness of sorrow,
since my birth, that is, what makes it,
my birthright,
a depression of darkness, a hollow feeling of something missing.
Something that seems irreplaceable.
my heart aches.
A smile that makes happiness. A laugh longing to be heard by so many,
adored, loved, wanted. Peaceful sea reminds the face, the movements of a coordinated body,
like flow of a dancing ballet,
yet it is the surface already, a propylaea of the anger and the shadows and the pit of Hades.
my heart aches.
Set me free, bring me forth the calmness and the hesychia, the sword of conquering the demons of icons and haunting thoughts.
Where, where is the wooden key that unlocks a rusty old sheep gate?
who, who will be my seppherd if i ever needed one?
my heart aches.
None but myself, none but me can i overcome the obstacles, the great walls that are put by my masters, by my teachers and my friends.
A closed environment, bohemian rhapsody my life, lost no more. Cast to eternity!
My heart no longer aches-salvation. salvation.

Writer: Christos Koutsotasios
photograph: Christos Koutsotasios

Σιχτίρ, μέρος Πρώτο

Μέσα καλοκαιριού. Σε ένα νησί στη μέση του Αιγαίου πελάγους,
με παραλίες για κάθε γούστο, με χαλίκια και με άμμο ψιλή ή χοντρή, κόκκινη, λευκή και κλασική, μικρούς και μεγάλους κόλπους. Ένα νησί πράσινο και φωτεινό, με διαδρομές γεμάτες αγωνία και εμπειρίες- θα φτάσω? θα με περάσει ο τύπος με το αγροτικό?

Και για όσους λένε ότι οι ξένοι είναι καλύτεροι οδηγοί, δεν έχουν ζήσει την εμπειρία του ευρωπαίου που νοίκιασε το τζιπ για να του φυσάει ο άνεμος τα μαλλιά και πηγαίνει με 30 χλμ την ώρα, στριβοντας αποτομα αριστερα χωρίς φλας γιανα φωτογραφίσει τα πτηνά των αλικών.
Όπως και όταν είναι πεζοί, πηγαίνουν πλάι πλάι στο δρόμο οι καημενούληδες νομίζουν ότι έχουν 2 μέτρα πεζοδρόμιο αλλά δεν είναι έτσι, ούτε πεζοδρόμιο έχουμε σε πολλά σημεία, ούτε πορεία για να περπατάμε στη μέση του δρόμου. Ζώα!


Κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Η παρεξηγημένη ήττα. Loss Misunderstood

Having not the throatlatches of time
for something great
and the soldiers of my senses marching straight no more
i laugh
since i still breath i am victorious

Μην έχοντας τα χαλινάρια του χρόνου
για κάτι σπουδαίο
και οι στρατιώτες των αισθήσεών μου δεν παρελαυνουν πια ευθεία
μα μεθυσμένοι στέκονται στις ακτίνες
γελάω
και αφού αναπνέω είμαι ακόμα νικητής

Writer/ κείμενο: Χρίστος Κουτσοτάσιος

Broken

Broken (feat. Amy Lee) lyrics

I wanted you to know, I love the way you laugh
I want to hold you high, and steal your pain away
I keep your photograph, and I know it serves me well
I want to hold you high, and steal your pain.

'Coz I'm broken, when I'm lonesome
And I don't feel right when you're gone away.

You gotta win, you don't feel me anymore.

The worst is over now, and we can breathe again
I wanna hold you high, and steal my pain away
There is so much left to learn, and no one left to fight
I wanna hold you high, and steal your pain.

'Coz Im broken, when I'm open
And I feel like that I'm strong enough
'Coz I'm broken, when I'm lonesome
And I don't feel right when you're gone away.

'Coz I'm broken, when I'm open
And I don't feel like that I'm strong enough
'Coz I'm broken, when I'm lonesome
And I don't feel right when you're gone away.

'Coz I'm broken, when I'm lonesome
And I don't feel right when you're gone away.

'Coz I'm broken, when I'm lonesome
And I don't feel right when you're gone.

You gotta win, you don't feel me anymore.

Caminante, Antonio Machado

Caminante
Caminante, son tus huellas
el camino, y nada mas;
Caminante, no hay camino;
se hace el camino al andar.
Al andar se hace camino
Y al volver la vista atras
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante, no hay camino,
si no estelas en la mar.

Ταξιδιώτη
Ταξιδιώτη, τα αχνάρια σου είναι ο δρόμος και τίποτα άλλο.
Ταξιδιώτη,δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται καθώς προχωράς.
Ταξιδεύοντας ο δρόμος φτιάχνεται
και καθώς γυρίζεις για να κοιτάξεις πίσω,
μπορείς να δεις ότι το μονοπάτι δε θα περπατηθεί ποτέ ξανά.
Ταξιδιώτη, δεν υπάρχει δόμος,
μόνο ένα ίχνος στη θάλασσα.

Μεταφραση: Χρίστος Κουτσοτάσιος

a chair problem, pencil and marker on paper

• You make a chair. You design it a special way because Mr. Smith ordered it for his salon. And you, being a good worker, you design it according to assessed principles, like the width of Mr. Smith’s behind. So your chair becomes an exhibit at the gentleman’s salon. That is architecture for Private Individual.
• Or on the other hand, you make a chair for the city and the municipality clinches it at a park. Years pass by and old ladies come to rest, there is someone who ties his shoelaces and pigeons make a use of it too. Dogs make their need at the legs and loved ones carve their names on. But it is still the same chair you made, about 10 years ago, and it is under the rain, the sun, the dust, dirty, and someone in great despair, broke a leg of it. That is public architecture.
• But at some given moment, someone looks at it, and gazes at the magic moment of the conception of the idea or the greatness of a design. And thus takes it home, cleans it and puts it on a stand, with glass and ropes around it. People then say “oh it is indeed beautiful” That is museum architecture.

Writer: Christos Koutsotasios
Drawing: Christos Koutsotasios